Vandaag gaan we een bezoek brengen aan een vernietigingskamp aan de Oekraïense grens in het plaatsje Sobibór. We rijden rond 9u weg bij het appartement, het zou zo'n 1,5 uur rijden moeten zijn.
We begonnen heel even op de snelweg, maar gingen al snel naar N-wegen. Van die N-wegen ging het opeens heel erg bergafwaarts naar kansloze wegen waarbij we aardig hobbelde over de weg.
Aangekomen parkeren we de auto op de parkeerplaats. Plek zat, het is er nog erg rustig.
Een beetje achtergrond informatie over Sobibór: het was geen concentratiekamp maar een vernietigingskamp, een belangrijk onderdeel van "Aktion Reinhard", wat kortweg inhield het vernietigen van oa de Joodse gemeenschap. Het is 1 jaar in gebruik geweest, van 1942 t/m 1943, en er hebben naar verwacht zo'n 170.000 mensen het leven gelaten. Het doel van dit kamp was letterlijk het moorden, dus de meeste mensen werden dan ook dezelfde dag van aankomst nog vermoord in een gaskamer, en heel soms via executie. Waar ze in eerste instantie een gaskamer met een capaciteit voor 150 personen hadden, hebben ze deze vrij snel vervangen door een gaskamer met capaciteit van 500 personen. De Duitsers: hoe voller, des te efficiënter, er werden dus zoveel mogelijk mensen gelijktijdig vergast. Ze gebruikte de uitlaatgassen van benzine/diesel motoren als gas. Een dikke 34000 Nederlanders zijn terecht gekomen in Sobibór, je zult in de foto's hieronder nog best wat terug zien van Nederlandse gevangenen. Er is in 1943 een grote ontsnapping geweest in dit kamp, iets wat ook verfilmd is in 1987 (Escape from Sobibór)
We starten de tour in het museum, dat niet heel erg groot is.
De bierdopjes zijn opmerkelijk, enkele komen uit Nederland.
Meerdere afbeeldingen uit Nederland zijn afgebeeld op de muren.
Bij de andere objecten zie je meer herkenbare zaken uit Nederland.
Dit is een haak dat werd gebruikt om lichamen uit de gaskamer te verwijderen.
Aan het einde van het museum stond er een computer waar je mensen kon zoeken. Ook mensen uit Etten en Leur waren terug te vinden in het systeem.
We lopen naar buiten, bij de ingang staat er een groot standbeeld.
We lopen vervolgens een lang herdenkingspad af richting een ander herdenkingslocatie waar ook de gaskamers stonden. Aan de zijkant van het pad liggen stenen met namen, waaronder ook een hoop Nederlanders.
Het eerste deel dat we tegenkomen zijn de funderingen van de oude gaskamers. Een locatie die ze overigens pas recent ontdekt hebben.
Een stukje verder ligt een groot massagraf met as van de overledenen. Dit is recent helemaal vernieuwd, hiervoor hadden ze een andere memorial opgezet. In de nabijheid waren (en waarschijnlijk nog steeds) lag het vol met menselijke resten, in de vorm van (stukjes) beenderen. Aan deze locatie is heel lang bijzonder weinig aandacht gegeven.
We lopen nu naar het treinstation schuin tegenover het museum. Eerst lopen we naar het peron dat recht tegenover het museum ligt.
Dan lopen we naar het stationsgebouw, wat ze recent nog gerenoveerd hebben.
Het is heel bijzonder om daar te staan met de wetenschap dat ook Himmler en Eichmann hier tegenover het station hebben gestaan, en dat Himmler op dat moment ook beval dat transporten uit Nederland naar dit kamp moesten rijden.
Het spoort is overigens (als ik de papieren bij het station moet geloven) nog steeds sporadisch in gebruik.
We stappen weer in de auto om naar ons volgende punt, het dorpje Sobibór. Wij zitten vlak bij de grens met Oekraïne en Wit-Rusland, en eigenlijk had ik het drielandenpunt willen bezoeken, echter een SMS'je welke we automatisch ontvingen toen we dichtbij kwamen verhinderd ons om het idee van het drielandenpunt tot uitvoer te brengen :-).
We gaan dus nu enkel de grens met Oekraïne bekijken. Na 5 minuutjes rijden naar het dorp Sobibór (wat erg klein is, en enkel uit een paar huizen bestaat), parkeren we de auto bij een zandweg, het laatste stuk moeten we lopen.
Het is nu ongeveer een 750 meter lopen richting het riviertje waar de grens ligt. Het is op zich een goed begaanbaar zandpad waar we overheen lopen.
Dan komen we de eerste grensmarkering tegen, of laat ik het anders zeggen: een waarschuwing om de echte grensmarkering niet tegen te komen.
Bij de rode markering zie je het riviertje waar de grens ligt.
Wij lopen nog eventjes door de andere kant op, daar moet een uitkijk zijn bij het water met een bankje en overkapping. 150 meter verderop is een vervallen huis, daar horen we links een pad in te gaan.
Maar dat pad is geblokkeerd met een waarschuwingsbord.
Een paar stappen terug kun je het grenspaaltje zien staan.
Blijft jammer van het drielandenpunt dat we niet kunnen bezoeken, we waren erg dichtbij.
We lopen weer terug naar onze auto, de terugweg naar Lublin zal wel een iets andere route zijn dan de heenweg, vooral met minder hobbels.
In de avond pakken we een lekker terrasje in Lublin voor wat bier (en cocktails voor Tamara), en natuurlijk wat lekkers te eten.
Tamara gaat voor ribs, ik voor een hamburger.
Morgen gaat een rustige dag worden. We willen nog een hoop musea bezoeken, maar deze zijn op maandag gesloten. Waarschijnlijk gaan we wat winkelcentrums bezoeken in Lublin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten