Dag 4, zombie schieten en orkaan Katrina

Dag 4 breekt aan. We hebben geen wekker gezet en slapen ook iets langer dan de vorige dagen. Rond half 9 staan we naast onze mand. We ontbijten op ons gemakje op de kamer en pakken onze spullen om richting Slidell te rijden. We gaan een bezoekje brengen aan de schietbaan! Als we bij het hotel buiten stappen merken we dat het heeft geregend, het is ook een stuk koeler dan gisteren. Maar ach, dat mag de pret niet drukken, en het is inmiddels weer droog.

Aangekomen bij F.I.T.S. shooting range parkeren we de auto voor de deur, het is erg rustig. Als we binnen komen blijken we ook de enige klanten op dat moment.

We vragen of we een baan mogen en we krijgen een keuze uit de collectie vuurwapens. Helaas enkel handwapens dit maal, dus daar moeten we het mee doen. We kiezen om te beginnen een 9mm en krijgen een ruime keuze uit verschillende targets. We kiezen voor de zombies! Als we dan toch een keer zombies tegenkomen dan hebben we in ieder geval geoefend.

Als we de doos kogels leeg hebben geschoten op de zombies kiezen we voor een ander wapen. We gaan voor een revolver met .38 kogels. Ik krijg een aantal extra "high power" kogels bij. Leuk om te proberen ;-). Waarom niet allemaal high power zou je zeggen? Tamara staat een meter achteruit bij elke kogel die ze af zal vuren. Die krengen hebben een serieuze terugslag :-). Je ziet overigens op onderstaande foto goed het verschil tussen een revolver en een ander handwapen. Het vuur gaat bij de revolver zowel langs voor als langs achter :-).

De buurman had een andere target :-)

Na een dik uur schieten gaan we weer op stap. We rekenen af en stappen weer in de auto. We gaan richting Fort Pike (meer info), We kunnen de toeristische route pakken lang het water waarbij we allerlei leuke typische huizen voorbij zien komen.

Ja, dat kasteeltje is een echt huis overigens. We komen tijdens de route ook nog langs de dijk die gebouwd is nadat orkaan Katrina de stad grotendeels heeft verwoest. De stad is in het geheel omringt door een dijk en hermetisch af te sluiten met stalen deuren.

We komen ook nog over een hele oude smalle brug.

Eenmaal aangekomen bij Fort Pike hebben we een tegenvaller. Fort Pike is gesloten. De reden daarvan is ons niet bekend. We rijden weer terug richting New Orleans.

Op ons to-do lijstje stond ook nog Six Flags, een pretpark die bij de orkaan Katrina verwoest is. Het pretpark is sindsdien helemaal in verval geraakt. We komen bijna langs de ingang op de router terug naar New Orleans, dus we besluiten deze gelijk mee te pakken. Aangekomen parkeren we de auto en maken een aantal foto's van het bekende bord.

We weten dat de controle heel erg strikt is daar, het is absoluut verboden om het terrein op te gaan. Waar je in Nederland nog wel met een waarschuwing weg komt, mag je daar gelijk met de pliesie mee naar het bureau. Het bord valt ook best op aan het begin, en is niet echt onduidelijk :-). (in het echt was hij natuurlijk scherper, ik kon mijn klauw blijkbaar niet stil houden tijdens de enige foto die ik snel had gemaakt van het bord)

We lopen richting de ingang vanwaar uit we foto's willen maken op het terrein. Ons valt al op dat er veel mensen aan het werk zijn op het park. Het hek is al afgeplakt en je ziet een hoop bouwvolk aan de gang. Wat ze aan het doen zijn was niet echt duidelijk, maar het is bekend dat er ook veel films worden opgenomen in Six Flags.

We lopen richting ingang en ik probeer al een aantal foto's te maken van binnen de hekken. Uiteindelijk goed dat ik dat heb gedaan.

En waarom? Nog ruim voordat we bij de ingang waren stond er een beveiliger met de auto voor mijn neus. Hij wou weten wat ik niet stapte van het grote bord bij de ingang, en of ik "no trespassing" begreep.... Of ik heel snel van het terrein af wil gaan.. Nou, dat doen we dan maar.... Jammer, ik had graag nog wat meer foto's van de binnenkant gemaakt.

We rijden weg, en stoppen nog even bij een andere ingang van Six Flags, welke overigens volledig is afgesloten met hekken. Hier maak ik nog even een foto van de ingang om vervolgens de weg te vervolgen.

En waar gaat de route nu naartoe? We gaan eerst langs het huis van Fats Domino.

Het huis van Fats Domino ligt de wijk "Lower Ninth Ward". Een achterstandswijk welke heel hard is getroffen door de orkaan Katrina. We rijden een rondje door de wijk om te kijken wat er nog te zien is van Katrina. Hieronder de route die door onze dashcam is geregistreerd. De wegen waren overigens bar en bar slecht. Als we nu ook een paard hadden gehad dan hadden we onderstaande route absoluut niet kunnen rijden.

Er is al een hoop opnieuw opgebouwd, maar nog een hoop huizen staan leeg. Ook zijn de wegen verschrikkelijk slecht. De foto's zijn niet allemaal van de beste kwaliteit, alle foto's zijn vanuit de auto genomen. Als er mensen met sokken op hun hoofd rondlopen blijf ik binnen :-).

 Na de storm zijn de huizen gemarkeerd, dit is nog op een flink aantal huizen te zien. (meer info over de betekenis van de markering)

We dachten op locatie dat we best een groot gedeelte van de wijk hadden gereden, maar dat blijkt dan alsnog flink tegen te vallen als je nadien de route terug kijkt. Nadat we de ronde hadden gereden zijn we terug naar het hotel gereden met een kleine omweg langs de winkel, even nog wat eten inslaan voor op de hotelkamer.

In de avond brengen we een bezoekje aan Bourbon St in French Quarter. Vanaf de hotelkamer bestellen we een Uber taxi.

Onze taxi-chauffeuse Lorraine staat binnen kwartiertje bij ons voor de deur, wat in Nederland als een criminele organisatie wordt weggezet werkt hier gewoon goed. Ze zet ons af in French Quarter en we lopen vanuit de auto Bourbon St op. We gaan op zoek naar een plekje om te eten. Als we door de straat lopen heerst er een gezellige sfeer.

Uiteindelijk belanden we bij Johnny white's pub and grill om onszelf te trakteren op een hamburger welke er goed ingaat. Tijdens het eten hebben we een mooi uitzicht op Bourbon St.

Na het eten gaan we weer de straat op waar het steeds drukker wordt.

Na een tijdje lopen besluiten we een sportsbar in te duiken om ff te zitten en een biertje weg te werken.

De bar was vrij klein, maar okay, we konden bier uit fles krijgen. Iedereen zuipt daar dood bier uit slappe plastic bekertjes. En de meeste zelfs light-bier. Tjongejongejongejonge.... Maar okay, tijdens het drinken moet je wel eens naar het toilet, en toen kreeg ik gelijk de verklaring waarom mijn biertje 7,50 kostte. Achter de klapdeurtjes stond er een leuke dame aan een paal te slingeren :-). Ik had er dolgraag een foto van willen maken voor op het blog, maar fotograferen werd daar absoluut niet op prijs gesteld. Dus helaas, geen foto's :-(. het verklaarde wellicht ook de pop die boven onze tafel continue op en neer bewoog :-)

Na ons biertje zijn we weer richting Canal St gelopen en weer een Uber besteld. Dit keer stond Mike (die net in zijn stoel past en de halve auto vult) binnen een minuut voor onze neus :-).