Als we met z'n vieren naar het plein lopen realiseren wij ons dat het nodig is om wat cash bij te pinnen, we weten namelijk niet of het overal mogelijk is om te pinnen waar we naartoe gaan. We hebben nog wat tijd, dus dat zal geen probleem zijn. Toch blijkt dat de pin-automaten die in de buurt van de ophaallocatie staan allemaal buiten gebruik. Balen! We wagen de gok en stappen de bus in. We zijn niet alleen vandaag, er rijden nog drie andere mensen mee. 1 Amerikaan en 2 mensen uit Engeland (een koppeltje). Als we de bus instappen vertelt de gids ons in zijn beste Engels (moeilijk te volgen) dat het wel eens vier uur rijden kan worden, en dat de wegen niet echt in opperbeste conditie zijn. Oef, dat gaat een leuk ritje worden. Het busje is overigens een vrij nieuw busje (Ford Transit), het is dus niet zo dat we in een veredelde Lada bus op weg moeten.
Het eerste gedeelte van de route is door Kiev, een leuke route voor ons omdat we zo veel kunnen zien van de stad. Ook nadelig, want niet alles loopt overal even lekker door.
We hobbelen vrolijk door de stad, en zien toch wel een hoop verschillen binnen de stad. Heel bijzonder om te zien, van hele oude gebouwen tot nieuwe complexen die je niet zou verwachten. Let op, onderstaande foto's zijn niet allemaal pareltjes, ze zijn uit een rijdende hobbelbus genomen met flink getinte ramen.
Als we de snelweg bereiken net buiten Kiev maakt onze chauffeur een stop bij een benzinepomp, hier kunnen we wat eten en drinken kopen. Verwacht geen ouderwetse vieze troep, het is echt een zeer nette plek waar je eten en drinken kan kopen. Wij kopen niets (we vinden al dat hij heel snel de eerste stop maakt), en we rijden na 5 minuten weer door. Oja, benzine kost zo'n 70 eurocent per liter. Lokale mensen hebben we al horen klagen dat het niet zo lang geleden is verhoogt door de staat. Voor die mensen is het ook veel geld.
Als we Kiev uit zijn en op de snelweg rijden denk je wellicht: dat wordt vast een stuk beter! Nou nee, onze chauffeur Igor probeert zo goed als hij kan de kuilen te ontwijken (met andere woorden: we vliegen van de linkerbaan naar de vluchtstrook en terug), maar dit wilt niet voorkomen dat we soms echt flink door elkaar geschud worden. Onderweg is overigens ook nog meer dan genoeg te zien, het is niet zo dat het uitzicht saai wordt als je de stad uit rijdt.
Je ziet een hele hoop bushokjes (ook in de middle-of-nowhere) met kleine toiletgebouwen ernaast.
Dorpen/steden (of wellicht ook andere locaties, ik kan helaas niets eenvoudig vertalen) worden vaak aangekondigd met een grote stenen bord.
En Lada blijkt een bijzonder aantrekkelijk model voor de lokale mensen. Ook andere auto's welke bij ons niet zo vaak in beeld zullen komen zul je hier met regelmaat tegenkomen.
En de uitgestrekte horizon is op vele plekken schitterend om te zien. Van kilometerslange akkers tot bossen, van plat tot berg(jes) ze hebben het allemaal op de weg richting het zuiden!
Af en toe kom je nog een radar tegen van het leger.
Om half 12 maken we een volgende stop bij een benzine pomp, hier kopen we wat eten (het is toch bijna lunchtijd) en gaan weer verder op weg. Volgens onze chauffeur Igor is het nu niet heel ver meer, we gaan zo wel van de snelweg af om het laatste stuk binnendoor te rijden.
Onderweg op het laatste stuk komen we nog een fabriek tegen welke wel wat vervuiling oplevert. Ik heb het nadien nagevraagd bij onze gids, het blijkt een metaal-verwerker te zijn welke alle kleuren van de regenboog kan uitstoten. Als het sneeuwt is de sneeuw hier niet wit (afhankelijk van de wind waar het een ander kleurtje krijgt natuurlijk) en bij regen is alles om de grond ook verkleurd. De staat heeft die fabriek volgens haar hier geplaatst met het verhaaltje voor de bewoners dat deze hier geen last van krijgen doordat ze rekening houden met de windrichting welke nooit richting mensen gaat. Dit is natuurlijk nonsens...
We komen aan bij de Missile Base om iets voor half 1. We stappen uit en het blijkt heel erg rustig. We krijgen vandaag (volgens zeggen) een lokale dame als gids welke redelijk goed Engels spreekt. Hier moeten we nog even een paar minuutjes op wachten. Ze blijkt inderdaad snel aan te komen en ze begint direct met de rondleiding.
Aan het begin is ze redelijk moeilijk te volgen. Ze spreekt wel redelijk goed Engels, maar het gaat wel heel erg snel. Na een tijdje wordt het beter en kunnen we het beter volgen. We krijgen eerst een korte rondleiding door een museum waar ze de history uitlegt (die gaat tot 11 jaar terug, toen was deze missile base nog in dienst). Het is overigens zo dat de basis nog steeds bemand is met leger-personeel. Een gedeelte van de silo is (voor zover ik begreep) ook nog steeds in gebruik, we krijgen hierdoor ook niet alles te zien. De raket-silo (er zijn er twee: 1 personeel + 1 raket) is volgestort met beton en op die manier onbruikbaar gemaakt. Nog een aantal foto's uit het museum gedeelte:
Eenmaal door (het kleine) museum gelopen gaan we richting de silo waar de mensen en belangrijke apparatuur verbleef. De silo heeft in totaal 12 verschillende verdiepingen en is meer dan 30 meter diep. Wij gaan nu onderweg naar de silo om een bezoekje te brengen aan verdieping 11 en 12 (de onderste 2). In deze verdieping verbleef het personeel dat op "de knop" moest drukken. "De knop" had trouwens enorme gevolgen gehad als deze gebruikt was om de bom te lanceren. De bom had namelijk een kracht van 200x de bom die Hiroshima verwoest heeft. De mensen die "de knop" moesten indrukken hadden echter geen idee wat de targets waren of wat de gevolgen exact konden zijn.
We lopen een gebouw in waar een gangenstelsel begint.
We beginnen in een lange smalle lage koele gang.
Als we die gang door zijn gelopen komen we bij de volgende gang uit. Dit is de directe gang naar de ingang van de silo.
Het is aardig koel in het gangenstelsel en bij de silo. Om de silo heen zit een ijslaag welke de temperatuur tussen de 12 en 15 graden houdt. (dit ijs wordt gemaakt door anti-freeze). Aangekomen bij de silo zelf kom je door twee hele dikke duren (van elk 700kg) uit bij een lift waardoor je bij de bovenste verdieping uitkomt.
Als je in de lift staat kun je tussen een kier naar beneden kijken, 40 meter diep. Als je op de bovenste verdieping staat heb je ook zicht op de zijkant. Je staat in feite op de silo.
De ingang naar de lift wordt afgesloten door een grote deur.
Op de bovenste verdieping zijn er meerdere nooduitgangen, deze zijn boven de grond ook (moeilijk) zichtbaar.
We gaan nu koppel voor koppel naar de onderste verdiepingen, in de lift mogen officieel maximaal 3 personen. Aangezien de lift niet snel is kan het dus even duren voordat iedereen beneden is geweest om te kijken. Iedereen gelijktijdig beneden laten kijken is geen optie, daarvoor is er gewoonweg te weinig ruimte.
Verdieping 11, de "control room". Hier werden codes ontvangen en ingegeven. Bij "code rood" was het een echte melding en moest de code ingevoerd worden om de bom te lanceren. Om de 7 minuten moest men de gehele dag door een test code invoeren. Onmenselijk om dit te doen.
Zoals je kunt zien hebben de stoelen gordels. Waarom? Heel simpel. De silo kan een full-hit weerstaan van een kernbom, hiervoor is de silo echter wel "los" in de grond gemonteerd met dempers. Hierdoor heeft de silo speling en kan op deze manier de klap opvangen. Dit heeft echter wel als resultaat dat de silo serieus kan bewegen bij inslagen. Hiervoor diende men in de gordels te zitten.
Hieronder "de knop". Niet rood, geen lampjes, niets bijzonders. Gewoon een simpele grijze knop, maar wel een knop welke veel gevolgen kan hebben.
Een verdieping lager onder de control room is het verblijf van de bemanning. Er is plek voor 3 man. Een toilet (zonder licht), een heel klein keukentje voor basis benodigdheden en bedden. Geen douche, men vond dit niet nodig, bij normale dienst zal je zo'n 5 dagen in de silo. Om in de ruimte te komen moet je door een smalle ingang via de trap.
Als we het verblijf hebben gehad gaan we weer naar boven. We krijgen de ruimte te zien waar ze 1 van de vier luchtcirculatie systemen laat zien. Ook zit in deze ruimte de anti-freeze voor het ijs.
Als we dit ook hebben gezien gaan we naar buiten. Hier hebben ze nog een aantal voertuigen staan welke gebruikt zijn voor het plaatsen van de bom in de silo en de transporten. Het zijn heel indrukwekkende voertuigen, vooral gezien de grootte is de ruimte binnen zeer klein te noemen.
Ze zijn niet echt zuinig op de spulletjes. Het komt er eigenlijk op neer: kan het open? Zoja, dan kun je het openen en erin zitten/kijken.
Hierbuiten was ook de oude silo te zien waar de bom in geplaatst was. Deze is inmiddels volgestort met beton om hem onbruikbaar te maken.
Het gebouw met de wachters was ook nog op het terrein aanwezig. Dit gebouw was afgebakend met prikkeldraad met stroom. Het gebied was afgebakend door sensoren die alarm gaven als je er doorheen loopt.
Verder stonden op het terrein nog een hoop bommen. De grootste en gevaarlijkste is de SS-18. Een bom met een kracht van 200x de bom die op Hiroshima is gegooid. Een gigantisch apparaat.
Er waren nog een hoop andere bommen, en onderdelen van bommen te vinden.
Eenmaal terug bij het hotel is het inmiddels al zo'n 19u. Het is tijd om wat te eten! We willen vanavond ook nog wat foto's maken in het donker van Kiev, dus we wachten niet te lang en na een korte opfrisbeurt lopen we naar een restaurant vlak bij het hotel waar ze ook eigen bier brouwen. We zijn benieuwd.
De karper had ik al na 1 karper wel gezien. Dat is niets voor mij. Het kost mij meer energie om die dingen op te eten dan dat het energie opbrengt. Teveel graat, staart en hoofd. Gelukkig dacht Tamara daar anders over en die heeft dus mijn gerecht ingepikt en een stuk van haar gerecht afgestaan. Bedankt Tamara :-).
Toen het voorgerecht op was werd het tijd voor het hoofdgerecht. Tamara ging voor een steak (een bepaald soort, de naam is mijn ontschoten), Vivian voor een halve zalm (okay, een flinke moot) en ik ging samen met Robert voor een varkens-enkel.
Ook de hoofdgerechten gingen er goed in. Na het eten hebben we de laatste ronde bier opgedronken en naar het hotel gelopen om de goede camera's + statieven op te halen. Het wordt nog tijd voor een rondje avond fotografie. Altijd bijzonder om een stad in het donker vast te leggen (of in ieder geval proberen :-) ). Mijn resultaat staat hieronder. Morgen weer een rustige dag Kiev voor de boeg. De laatste dag dat we nog in Kiev zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten