Dag 9, shooting range, Spencer trappist en octopus tentakel

Dag 9 is aangebroken. We hadden vooraf nog niet bedacht wat we deze dag zullen gaan doen. We besluiten om rond half 10 naar de schietbaan te rijden om daar de eerste ervaring op te doen met vuurwapens.

Aangekomen bij de Stone Hart's Gun Club in het zuid westen van Miami krijgen we een aantal formulieren welke we in dienen te vullen voordat we beginnen in de shooting range. Aangezien dit onze eerste keer is krijgen we begeleiding van een ervaren medewerker en gaan we de eerste ronde schieten met een wapen die hun omschrijven als een vuurwapen welke perfect is om kinderen of mensen die bang zijn van een vuurwapen te leren kennismaken met vuurwapens. Het betreft een .22 minutie welke weinig terugslag geeft.

Ik lever mijn rijbewijs in welke ze zolang achter houden en we gaan de schietbaan op. We beginnen met het ophangen van targets en krijgen de eerste instructies van de begeleider.

Op onderstaande foto is goed het wapen en kleine munitie te zien welke we gebruiken in de eerste ronde.  

 

Nadat we een redelijke hoeveelheid kogels hebben versleten is het tijd voor de volgende stap. Een pistool met een 9mm. Het grootste verschil in toepassing is volgens de deskundige dat het eerste wapen met de .22 een target wapen is, makkelijk te richten en te bedienen, echter niet zo goed voor een goede verdediging.  De 9mm daarentegen is een prima wapen voor "self-defence usage". Terugslag en geluid is aanzienlijk meer dan het wapen dat we in de eerste ronde hebben gebruikt. De kogels voor een 9mm zijn ook aanzienlijk duurder dan een .22.

We hebben ook nog een tweetal opnamen met de 9mm gemaakt

Na een dik uur zijn we uitgeschoten, Tamara kreeg een beetje last van haar arm (door de flinke terugslag van de 9mm waarschijnlijk), en dan is het natuurlijk ook niet meer leuk om door te gaan met het zwaardere geschut. Wellicht nog een keer later op de week een vervolg op het bezoek. Ik (Ruud) vond het in ieder geval geweldig en heb tevens nog lopen snuffelen door de flinke collectie welke ze hebben in de winkel.

Nadat we klaar zijn nemen we een route via Coral Gables, een flinke wijk in Miami. Ik heb namelijk vernomen van een medewerker van een andere slijter dat er een winkel is waar het trappistenbier "Spencer" wellicht te koop is. Dit bier blijkt aardig hoog te scoren in de ranglijsten (nummero 1) en niet of zeer lastig verkrijgbaar in Europa. Ik had van John en Ronald vooraf al de opdracht gekregen uit te kijken naar het bier, dus dat hebben we dan ook zeer zeker gedaan. De zoektocht gaat hier echter niet zonder slag of stoot. Je hebt niet echt veel bierspecialisten (eigenlijk gewoon helemaal niet), en de drankwinkels zijn meer gespecialiseerd in wijnen of sterke dranken.

We kwamen aan in de winkel (een benzinepomp, hoe komen ze erop), en er bleek inderdaad een aardige collectie bier te staan. Na een korte zoektocht kwamen we het bier dat we zochten tegen: Spencer Trappist! We pakken 3 4-packs zodat we 12 flesjes mee terug naar Nederland kunnen nemen, daar kunnen Ronald, John en ik ons weer volop verwennen met dit, volgens de vele recensies, lekkere bier! Ik ben benieuwd! Westvleteren is in ieder geval heel goedkoop in vergelijking met Spencer, ik was nu voor een halve krat Spencer $ 65,- kwijt, wat een complete krat met 24 flesjes $ 130 maakt, dat is niet goedkoop.

 

Eenmaal terug in het appartement laat ik een aantal flesjes poseren :-). 

Voordat we eenmaal weer terug in het appartement waren was het alweer rond 16u. Ik ben nog even langs de slijter in de buurt gelopen om aan te geven dat hij zijn zoektocht naar Spencer mocht staken omdat ik het inmiddels had gevonden.

In de avond zijn we een hapje gaan eten bij een grieks restaurant met de naam Poseidon op Washington Ave. Ons etentje heeft wel als resultaat dat inmiddels de populatie van octopussen enorm is verminderd. 

Ons voorgerecht was een octopus-tentakel.

En als hoofdgerecht zijn we beide voor hetzelfde gegaan. Een verzameling van waterdieren en pasta. Onder de waterdieren zitten oa: mosselen, garnalen, coquilles, krab en natuurlijk octopus.

Waar Tamara op een normale zetel plaats had genomen tijdens het eten zat ik op een echte bazen-stoel :-).

Na het eten zijn we op ons gemak weer richting appartement gelopen, tijd voor een rustige avond. We hebben nog geen idee wat we morgen gaan doen, dus dat wordt nog even afwachten.