In de ochtend rijden we eerst naar het vliegtuigmuseum welke naast de luchthaven ligt. 20 Minuutjes rijden zonder verkeer klopt aardig, als je in ieder geval niet fout rijdt. En je hebt zo een verkeerde baan te pakken.
We beginnen in de ochtend eerst met het uitparkeren van onze auto uit de parkeerplaats dat gelegen is op de binnenplaats tussen appartementen. De instructies die we kregen voor parkeren was: "je mag overal je auto neerzetten zolang je niemand blokkeerd". Nou, het is een gigantische puinhoop, maar gelukkig is de auto niet te groot, en kan ik redelijk eenvoudig de draai maken om eruit te komen.
Onderweg is het redelijk rustig, we zijn net buiten de spits vertrokken, dat scheelt een hoop. Voor diegene die zich afvragen hoe ze rijden in servie: chaotisch, veel toeteren en een plek hoor je te claimen op de weg als je die wilt hebben. Parkeren hebben we het maar niet over, dat is echt een serieus probleem in heel Belgrado.
Aangekomen bij het museum kun je er eigenlijk niet omheen kijken, het is een opvallend gebouw. Wel met een enorme achterstand in onderhoud.
Het is rustig als we aankomen, bij binnenkomst kopen we 2 kaartjes voor een totaalbedrag van 1000 dinar, zo'n 8,50 euro. Eenmaal binnen gaat de tour beginnen. Ze zijn aan het verbouwen in een klein hoekje, verder heeft de rest nog maar weinig verbouwing gehad de afgelopen tientallen jaren. We beginnen onze tocht in een kleine zaal na de ingang.
In deze hal staan wat oude historische dingen opgesteld. Wel met een verhaal erbij, echter kunnen wij dat niet lezen.
Als we de zaal uitlopen komen we een schaalmodel tegen van een oud vliegtuig.
We lopen met de trap omhoog om in de "bol" terecht te komen van het gebouw. Hier zijn twee verdiepingen met vliegtuigen opgesteld.
Er staan ook nog wat "trofeeën" uit 1999 opgesteld. Niet enkel simpele dingetjes, nee, ook een drone en onderdelen van een straaljager. Veel kleinere objecten zijn lastig te fotograferen doordat deze achter weerspiegelend glas staan opgesteld.
Het aantal vliegtuigen en helicopters is erg groot in dit museum. Met een flinke afwisseling van gevechtsvliegtuigen tot aan kleine passagiersvliegtuigen. Zelfs een deel van een vliegtuig welke geraakt is door een raket staat tussen deze collectie. Doordat je in een grote glaze bol staat maakt het fotograferen wel lastig op sommige posities door tegenlicht als de zon schijnt.
Als je dan denkt klaar te zijn... Nee, er staat nog veel meer op het terrein buiten :-).
En ze hebben nog genoeg opknappertjes staan :-).
Maar de trap naar de ingang opknappen is ook geen overbodige luxe.
Als we klaar zijn met rondkijken besluiten we door te rijden naar New Belgrade, de west-kant van Belgrado aan de "andere kant" van de rivier. Onderweg is het lekker rustig, en kunnen we goed doorrijden. De snelwegen zijn (in ieder geval diegene waar wij overheen zijn gereden) in goede staat.
Als je in de wijken komt buiten het toeristische gedeelte, dan pas besef je dat de roep om minder plastic afval in Nederland symbool politiek is. Hier een afbeelding van een doorgaande weg in een woonwijk.
Als we aankomen in de wijk waar het Sajmište concentratiekamp heeft gelegen zien we al vrij snel de centrale toren staan. Deze is op dit moment, naar het schijnt, in gebruik bij mensen. We zien er geen activiteiten, behalve dat er een hoop was aan de lijnen hangt. Ik hou voor de zekerheid enige afstand bij het maken van de foto's.
Er is eigenlijk geen enkele herkenning voor het bestaan van het voormalige concentratie-kamp. Het enige wat je terug kunt vinden is een kleine herdenksteen aan de overkant van de straat.
We stappen weer in de auto om een klein stukje verder de auto te parkeren bij de rivier. We lopen daar het park in met als einddoel de "Eternal flame", welke staat ter nagedachtenis van alle slachtoffers van de bomaanslagen van de NATO in 19999.
Het park waar we eerst doorheen lopen (ik weet de naam helaas niet) lijkt vrij nieuw, is groot, en heeft zelfs een echte hardloopbaan door het hele park lopen.
Als we het park doorgelopen zijn komen we in een kleiner park waar de "Eternal flame" staat. Het park blijkt echter een complete renovatie te krijgen.
We gaan richting de Donau, het is inmiddels bijna voertijd, en we kunnen kijken of we daar wellicht een leuk restaurantje tegenkomen. We zien daar uiteindelijk wel wat horeca, maar grotendeels is verloederd of gesloten omdat het waarschijnlijk meer op avond-horeca gericht is.
We besluiten om naar een andere plek te gaan om te eten, een plek aan het water, maar wel aan de andere kant van Belgrado. Het heeft de naam Ada Huja, en is een vrij nieuw project met allerlei verschillende eet-tentjes aan het water.
We komen na ongeveer een half uurtje rijden aan met de auto. Het uitzicht over de rivier is schitterend, echter het idee van gezellige eettentjes is nogal... euhhhh.... anders dan ik had voorgesteld. Het lijkt erop dat ze ergens aan begonnen zijn om het niet af te maken en het te laten vervallen. Je ziet verschillende "speel" veldjes en enkele eettentjes, maar het lijkt nog lang niet af. Parkeren is overigens ook link, je kunt bij parkeren zo in een gat rijden van 30 cm diep.
We besluiten in 1 van de restaurantjes (okay, er waren uiteindelijk maar 2 restaurants) te gaan eten. Tamara gaat voor een salade, ik voor een pizza.
Als we klaar zijn met eten besluiten we terug te keren naar het appartement om daar nog even rustig te zitten.
In de avond besluiten we te gaan eten bij een restaurantje vlak bij het appartement. Tamara gaat voor een lokaal gerecht, ik ga voor een hamburger. Het tentje zag er erg leuk uit, en het eten was echt verrassend lekker.
We besluiten om de avond af te sluiten met wat biertjes en het lokaal drankje rakija. De plek welke we hebben uitgekozen ziet er bijzonder uit, net of je in een slechte LSD trip zit :-).
Na een paar drankjes gaan we weer terug naar ons appartement. Morgen gaan we een aantal musea bezoeken en zullen we flink wat stapjes zetten door de stad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten