Dag 6, Automuseum, Postmuseum en nog veel meer

Dag 6, woensdag, hebben we weer een aantal dingetjes op het lijstje staan om te ondernemen.

De ochtend begint met een wandeling naar een soort van grot in het centrum, daar aangekomen lijkt deze echter gesloten, ondanks dat we ook geen idee hebben hoe we bij de ingang moeten komen (die kunnen we wel vanaf een afstand zien lijkt het). We besteden er verder niet veel aandacht aan, zo bijzonder leek het niet, en besluiten naar een volgend doel te lopen: het automuseum welke enkele straten verderop ligt. Vanaf buiten is het lastig te herkennen, het ligt recht tegenover het politiebureau waar wij ons geregistreerd hebben waarbij we het ook niet gezien hebben. Desondanks vinden we de ingang, betalen we zo'n 1,70 euro per persoon, en beginnen aan de wandeling door het museum.

Het museum heeft een aantal leuken voorwerpen staan uit de Servische geschiedenis. Ook een indrukwekkende autocollectie, ook al heeft deze verder weinig van doen met de lokale historie op enkele voertuigen na.

In een klein halfuurtje zijn we uitgekeken en lopen weer naar buiten. De volgende stop ligt op zo'n kleine 5 minuten lopen afstand: het post-museum. Het heeft de naam PTT (Posta Telegraf Telefon), hoe uniek :-).

We lopen het gebouw binnen en zien niet direct dat het een museum is, het lijkt in het begin meer op een kantoor. Er staat een man welke het museum op dat moment onder zijn beheer heeft en probeert aan te geven waar we moeten zijn. Verwacht geen Engelse uitleg, dat spreken ze echt helemaal niet.

We hadden eigenlijk de verwachting dat het een erg klein museum betrof, het bleek echter nog een flinke collectie te hebben staan van alles wat enigszins met post en telecommunicatie gerelateerd was. Van een oude postkoets, een postkist, geldkist tot aan oude mobiele telefoons en computersystemen. Het is een erg leuk museum om te bezoeken.

Als we zijn uitgekeken bij het postmuseum (je kunt hier met gemak langer dan een uur rondlopen), lopen we weer terug richting het centrum waar ons appartement ligt. Daar hebben ze nog een nationaal museum welke we ook willen bezoeken.

Aangekomen bij het museum is het even zoeken naar de ingang, alles aan de voorkant wordt gerenoveerd en alles staat erg slecht aangegeven. Uiteindelijk vinden we de ingang en beginnen met de tocht door het museum.

Je loopt in dit museum niet zomaar binnen, er zijn poortjes waar je doorheen moet, en de beveiling is best uitgebreidt. Veel camera's en erg veel personeel. We beginnen op de begane grond waar de historie van de aarde wordt uitgelegd. Lijkt mij een beetje overbodig om dat in dit soort museum ook nog uit te leggen, maar er liggen ook wel wat leuke objecten tussen. We lopen er met redelijke vaart doorheen.

Er zijn twee hele grote kluisdeuren waarin lokale valuta staat gepresenteerd.

Ook hier is duidelijk te zien dat communisme en economie niet echt samen gaan. Een biljet van 50 miljard door hyperinflatie.

Op de bovenste twee verdiepingen hangen eigenlijk enkel nog maar kunstwerken, niet iets wat ons echt aantrekt. Bij de laatste ingang begint opeens een bewaker raar te doen als we doorlopen, hij blijkt ons attent te willen maken op een Picaso schilderij waar ik zo voorbij huppelde.

Eenmaal klaar bleek het nog lastig om de uitgang te vinden, deze was niet bij de ingang, maar op de eerste verdieping ergens minnen in een doorloop bij de schilderijen. Eenmaal buiten besluiten we snel ergens wat te gaan eten. We hebben tenslotte nog niet geluncht.

Uiteindelijk kiezen we voor een restaurant in het park bij het fort waarbij we de vorige keer zijn weggelopen vanwege de drukte. Nu is het aanzienlijk rustiger. Tamara gaat voor een schnitzel, ik voor wat ribben. En natuurlijk een lekker pilsje erbij :-).

Uitgegeten lopen we weer terug naar het appartement, wel met een omweg via wat winkels.

Als we uitegeshopped zijn kunnen wij eindelijk de voetjes wat rust geven in het appartement waar we gelijk de rest van de middag wat rust houden.

In de avond gaan we wat eten bij het Jazz restaurant, waarom dat het die naam heeft weet ik overigens niet, er was weinig jazz te bekennen. Tamara kiest een groot stuk steak, ik ga voor verschillende worsten. Het smaakte goed.

Uiteindelijk waren we weer blij toen we terugkeerde bij het appartement, het was weer een vermoeiende dag. Morgen hebben we weer een dag om nog meer te verkennen in Belgrado, er is nog genoeg te zien.